Rozdział 1.

Rozdział zbetowany przez Naele

       Ogień i woda – dwa żywioły toczące ze sobą nieustanną walkę. Jedno daje ciepło, światło, drugie zaś spokój i ciszę. Każde z nich jednak wybucha niespodziewanie, niosąc zgubę i śmierć.
       Słońce powoli zachodziło, pozostawiając na niebie piękną, krwistą poświatę. Kończyło już swą dzienną wędrówkę, chcąc zniknąć za horyzontem, kiedy to jeden z jego promieni przedostał się przez okno pewnej nadmorskiej willi i spoczął na policzku brązowowłosej dziewczyny, delikatnie go łaskocząc.
       Czując słodkie muskanie, uśmiechnęła się, nie przerywając składania ubrań. Siedziała na podłodze wśród sterty porozwalanych po całej podłodze ciuchów. Pokój był przestronny, jasny i dość pusty. Ze ścian w odcieniu pudrowego różu zniknęły wszystkie obrazy i zdjęcia, na szafkach nie stały już ani pamiątki z podróży, ani książki. Łożke małżeńskie zostało pozbawione jedwabnej pościeli, jednakże leżała na nim w poprzek pewna blondynka. Miała w uszach słuchawki, z których wydobywał się głos Roberta Planta z piosenki Kashmir. Co jakiś czas rzucała okiem na uśmiechającą się do siebie siostrę.
    ￚ  Długo ci to jeszcze zajmie? Za piętnaście minut  przyjeżdża taksówka  – mruknęła, podnosząc się do siadu i spoglądając na dziewczynę, której fale brązowych włosów opadały bezradnie na smukłe ramiona. Ubierała się jak zwykle perfekcyjnie i bardzo dziewczęco.
    ￚ  Jak będziesz tak siedziała i mi nie pomożesz, to nie zdążymy  – powiedziała spokojnie, patrząc jednocześnie na siostrę. Nie uzyskawszy od niej żadnej odpowiedzi, wróciła do pakowania. Już wkrótce miały się przeprowadzić do innego miasta, po śmierci ojca nic tu dla nich nie zostało. Gdy dziewczyna włożyła ostatni sweterek do walizki, uśmiech od razu zszedł jej z ust. – Rebecca, jaka ona jest? – zapytała cicho.
  –  Zostawiła ojca dla jakiegoś fagasa, zostawiła nas, swoje córki… Kate, to zwykła materialistyczna jędza  – warknęła.
 –  Ale zgodziła się nas przyjąć! Musi nas kochać, a jeśli nie…to jeszcze pokocha – ostatnie słowa  wyszeptała, a po jej policzkach spłynęło kilka łez. Nie musiała długo czekać na reakcję siostry, która po chwili siedziała tuż obok niej i tuliła do siebie.
 –  Na pewno, ciebie nie da się nie kochać – powiedziała spokojnie, gładząc jej miękkie włosy. Dość często się kłóciły, czasem dochodziło do bójek, ale jednocześnie były najlepszymi przyjaciółkami, teraz miały już tylko siebie.
       Nagle do ich uszu dotarł dźwięk klaksonu samochodowego. Odsunęły się od siebie i chwyciwszy swoje walizki, zeszły na dół do taksówki.

****

       Zatrzymały się pod małym, dwupoziomowym domkiem z poddaszem. Otoczony był dużym, ale zaniedbanym ogrodem, którym nikt się nie zajmował przynajmniej od kilku miesięcy. Od drogi został oddzielony przez zardzewiały płot z  furtką, sięgającą Rebece do czoła, Kathleen zaś przerastała.
       Dziewczyny wyszły z samochodu i z pomocą taksówkarza wyciągnęły swoje bagaże. Po chwili auto odjechało, zostawiając siostry same w tę ciepłą, lipcową noc. Przydrożne latarnie świeciły dość słabo. Jedna przez moment migała, ale po chwili zgasła.
       Siostry spojrzały po sobie z wyraźną niepewnością w oczach. Bały się, bo tak naprawdę nie znały tej kobiety, zostawiła je, nim Kat nauczyła się trzymać grzechotkę. Była dla nich obcą osobą, której ktoś przyczepił etykietkę „mama”. Nie widziała ich pierwszych kroków, nie słyszała pierwszego słowa. Nie odganiała za pomocą drewnianej różdżki potworów spod łóżka, nie chodziła na wywiadówki i nie biegała z nimi po lekarzach. Tym wszystkim zajmował się ich ojciec. Rozmawiał z córkami nawet o ptaszkach i pszczółkach, było zabawnie, ale przynajmniej się starał. Christian Chapman - najcudowniejszy tata na świecie.
       Kathleen zadzwoniła domofonem, jednak po drugiej stronie nikt się nie odezwał. Po kilku sekundach spróbowała jeszcze raz, ale efekt był ten sam.
  –  Zajebiście – warknęła Rebecca, udając, że ta cała sytuacja ją śmieszy.
 –  Może jest po prostu zepsuty…
 –  Tak jak cały ten dom! – krzyknęła i z rozbiegu pchnęła drzwi od furtki, która o dziwo była otwarta.    Gdyby Kat nie zdążyła złapać swojej starszej siostry, to ta wpadłaby w błoto – pozostałości po wczorajszym deszczu.
       Po raz kolejny wzięły swoje walizki i zamknąwszy furtkę, skierowały swoje kroki na ganek. Czuły walące serca w klatkach piersiowych, ale nie było już odwrotu. Równocześnie zapukały w dębowe drzwi, tym razem nie musiały długo czekać na odpowiedź.  Do ich uszu dotarł dźwięk otwieranego zamka i łańcucha, a następnie zgrzyt drewna. Po chwili ukazała im się wysoka kobieta po czterdziestce. Miała kręcone, przefarbowane na bordowo włosy i perfekcyjny makijaż. Teraz było widać po kim szatynka odziedziczyła lekko zadarty nosek i kości policzkowe.
       Nikt nie wiedział co powiedzieć. Cała trójka patrzyła na siebie niepewnym wzrokiem, pogłębiając jeszcze bardziej panującą ciszę.
  –  Moje dziewczynki … – wyszeptała bliska łez kobieta i objęła córki ramionami, wtulając je w siebie.  Kathleen odwzajemniła gest, Rebecca zaś miała mieszane uczucia. Z jednej strony się cieszyła, ale z drugiej chciała stąd uciec. Przecież matką nie może być osoba zostawiająca swoje dzieci. Nie wystarczy urodzić, trzeba też wychować.

~*~

Witajcie ponownie. Od razu chciałabym podziękować za miłe słowa pod prologiem. Jestem świadoma, że ten rozdział wyszedł krótki, ale gdy to pisałam miałam... jakoś 13 lat i wydawał się dłuższy ^^ Teraz tylko wprowadziłam małe poprawki, ale i tak jestem beznadziejna, więc ponownie liczę na Wasze bystre oczka. Nie bójcie się, nie zjem Was za wytknięcie błędu, wręcz przeciwnie! Będę bardzo szczęśliwa, bo to znak, że uważnie czytacie, a dla autora jest to przecież najważniejsze :)

Kolejny rozdział pojawi się niedługo i to w znacznie obszerniejszym wydaniu <tak mi się wydaje>. 

Moje zamówienie na szablon zostało przyjęte, więc teraz tylko cierpliwie czekać na nowy wystrój bloga. Mam zamiar zamówić także karty postaci, ale póki co, w Menu znajdziecie zakładkę z "roboczą" wersją. Tak, Photo Filtre jest cudowny ^^"

Do napisania!

PS. Pojawiła się także zakładka "Informuję". Jeśli chcesz być na bieżąco to wpisz się, nawet jeśli nie komentujesz :)