Prolog

                                                                      Prolog zbetowany przez Naele

         

             Przez otwarte okno do pokoju dostał się powiew wiatru. Swoim chłodem muskał moje zaczerwienione od łez policzki, powoli je wysuszając. Wędrował po całym pokoju, jakby czegoś szukając.

            Moje serce biło coraz szybciej, w otchłani pustki i ciszy słyszałam tylko jego dudnienie. Po chwili dołączył do niego grzmot burzy wraz z opadającymi cichutko kroplami deszczu.

 Nagle poczułam, jakbym znalazła się w innym wymiarze. Wiatr tańczył teraz wokół wazonu z czerwoną różą, otaczał go z każdej strony i za moment znikł. Podeszłam bliżej i opuszkami palców przejechałam po komodzie, na której leżało naczynie, i po chwili dotknęłam delikatnego papieru. Podniosłam go i moim oczom ukazała się fotografia. Wyżłobione przez wazon odbicie otaczało mnie i… moją siostrę. Otaczałam ją swymi ramionami, chciałam uchronić od zła całego świata… Była w końcu dla mnie najważniejsza. Obydwie się uśmiechałyśmy, tamtego dnia byłyśmy takie szczęśliwe. Kiedy zawiał silniejszy wiatr, wazon z czerwoną różą spadł na podłogę, rozbijając się na tysiące drobnych kawałeczków.

            Gdy je zbierałam, jeden z nich delikatnie rozciął mi palec. Kilka kropel krwi spłynęło na zdjęcie wprost na twarz Kathleen. Używając ich jako atramentu, napisałam na fotografii jej imię. W oczach znów miałam łzy, które wbrew mej woli płynęły po policzkach, by następnie połączyć się i zginąć w szparach między deskami podłogi. Kochałam siostrę, była moim drugim światem. To ona sprawiała, że przestawałam myśleć o rzeczywistości i pozwalałam porwać się marzeniom.

            Tak, marzenia… Obie miałyśmy takie samo – zakochać się i żyć szczęśliwie. To właśnie ono nas poróżniło.

            Jedna z nas je spełniła, ale życie bez tej drugiej nigdy nie miało być takie samo. Chora miłość sprawiła, że straciłam siostrę, chora miłość sprawiła, że puściły jej emocje i… i już jej nie ma.

            Spojrzałam ostatni raz na zdjęcie… Buzia Kathleen zawsze była uśmiechnięta, nieważne czy robiono jej zdjęcia, czy po prostu żyła w szarej rzeczywistości. Ona miała swój wymiar, w który potrafiła wciągnąć każdego, a teraz… teraz została sama, powiększając grono najpiękniejszych istot na świecie – stała się jednym z najwspanialszych Aniołów.

~*~

Jeeej! Jest prolog, Alleluja! Mam już napisane dwa rozdziały, pracuję nad trzecim, więc nie będzie ze mną aż tak źle :) 

Pożaru nie zostawiłam, po prostu moja beta kompletnie mnie olała, a ja usunęłam rozdziały, które jej podesłała, więc muszę szukać kartek...

A teraz zasadnicze pytanie: Jak tam prolog? Może być? Epilog będzie uzupełnieniem prologu, to się bodajże nazywa "kompozycja klamrowa", dobrze mówię? W opowiadaniu obie będą żyły, no ale jak to w trójkątach, III wojna światowa zostanie rozpętana. No ale już nie spoileruję^^

Jak są jakieś błędy, to proszę o KULTURALNE wskazanie, będę bardzo wdzięczna! 

No to do następnego? Chcecie dalej czytać? :)

Ps. nie umiem zrobić obserwatorów :c Pomożecie?  
Edit. Już umiem! Dziękuję Eletronic Love <3
Ps2. <bez editu> Vessno, mogłabyś mi powiedzieć, jak zrobić taki ładny spis treści? Bo archiwum coś mi się chyba nie sprawdzi, a taki, jaki jest u Ciebie...no po prostu spełnienie marzeń ^^