Rozdział 4.

     Stała przed lustrem, doprowadzając swoje włosy do porządku. Blond kosmyki odmawiały jej posłuszeństwa tego ranka, bowiem każdy sterczał w innym kierunku. Do tego nie była w stanie zakryć ciemno fioletowych sińców pod oczami. Wyglądała jak tysiąc nieszczęść, albo i gorzej.

         - Pomóc  ci? – Usłyszała za sobą kobiecy, a jednocześnie przepełniony fałszem głos. Przynajmniej odnosiła takie wrażenie.

           - Nie musisz – odpowiedziała opryskliwie, widząc w lustrze odbicie „matki”. Czy Kath też będzie tak wyglądać na starość? Oby nie. 

          Pani Chapman zdawała się jednak nie reagować na sprzeciw córki i sięgnęła po szczotkę, zaczynając rozczesywać jej poplątane włosy. Dziewczyna musiała odpuścić, była zbyt zmęczona na kolejną kłótnię, a poza tym, nie chciała obudzić siostry, która drzemała w salonie.  Dlatego stały w łazience w ciszy, nie odezwały się do siebie ani słowem. Dla jednej było to uciążliwe, a druga miała to gdzieś. 

        - Jak ci idzie w pracy? – zapytała w końcu kobieta, odkładając szczotkę na toaletkę. Tym pytaniem wyrwała Rebeccą z nieznanego transu. Ten głos był dla niej jakiś dziwny, taki zatroskany i szczery? Może naprawdę ją kochała. Szkoda tylko, że nie potrafiła okazać swojej miłości kilka lat temu.

        - Przychodzi mało ludzi, ale nie narzekam. – Pierwszy raz jej ton nie był przepełniony jadem. Starała się, przez co mogło to zabrzmieć dość sztucznie, ale przecież liczyły się chęci, prawda?  Nawet na twarzy kobiety pojawił się lekki  uśmiech. Doceniała próby córki. 

        - Nikt w tych czasach nie docenia dobrej muzyki. Wasz ojciec oświadczył mi się przy Babe I’m gonna leave you Zeppelinów.

       Blondynka nie mogła powstrzymać śmiechu. Nie był w nim jednak ani grama ironii czy jadu, zwykły, szczery śmiech.

    - Mało romantyczna piosenka jak na oświadczyny.

    - Ale moja ulubiona! Christian był wtedy tak zestresowany, że zamiast Elene powiedział do mnie Helene. Na szczęście szybko się poprawił.

    Kiedy usłyszała, że tato pomylił imię matki przy zaręczynach, najpierw pomyślała, że ją zdradzał. Nie, to był dobry człowiek, to ona zostawiła go dla innego. 

    Rebecca westchnęła cicho i wyszła z łazienki. Założyła jeszcze swoje beżowe trampki, a po chwili trzymała już klamkę od drzwi wyjściowych. Miała już przekroczyć próg domu, kiedy coś kazało jej się zatrzymać. Wzięła głęboki wdech i odwróciła się w stronę Elene.

    - Kończę o szesnastej, po pracy zrobię jeszcze zakupy, więc do wieczora… mamo – powiedziała cicho, po czym wyszła, zostawiając zszokowaną kobietę w domu. 

    Mimo wczesnej pory, słońce widniało już na bezchmurnym niebie, ogrzewając całe miasto. Każdy gdzieś się spieszył – do pracy, szkoły, na jakieś spotkanie. Z lotu ptaka, centrum metropolii musiało wyglądać jak mrowisko, którego mieszkańcy doskonale wiedzieli, co powinni robić w danej sekundzie. Wszyscy byli tutaj perfekcjonistami, pracowici i punktualni.  Jedynie Rebecca wędrowała spokojnym krokiem w stronę sklepu muzycznego, w ogóle nie przejmując się faktem, że jest już spóźniona pół godziny. Miała niewielu klientów, więc co za różnica, kiedy otworzy? Niestety, na miejscu spotkała ją niemiła niespodzianka.

   - Pani Rebecco, nieładnie się  tak spóźniać.

    Dziewczyna spojrzała na stałego bywalca sklepu, jakby chciała go udusić. Co za bezczelny typ! Nie dość, że ją śledzi, to jeszcze poucza.

  - Czy ty masz jakąś manię prześladowczą? – zapytała oschle, po czym podeszła do drzwi, aby je otworzyć. Kiedy zamki puściły, weszła ośrodka, nie przepuszczając klienta pierwszego. – To co tym razem, płyty CD czy słuchawki?

   - A co może mi pani zaoferować? – Mężczyzna w przeciwieństwie do pracownicy był spokojny i opanowany, a na jego ustach błądził cień zadziornego uśmiechu. Zupełnie nie przejmował się nastawieniem dziewczyny do niego ani tym, że zwracała się do niego na „ty”. I to właśnie doprowadzało blondynkę do szału, ta stoicka postawa zmieszana z bezczelnością snoba. 

    - To nie agencja towarzyska, nic nie będę proponować.

    - W agencji towarzyskiej klient płaci i wymaga, droga pani.

    - No proszę, widzę, że ktoś tu jest obeznany w temacie.

    Najwyraźniej odechciało mu się ciągnąć dyskusję, bowiem wywrócił oczami, wzdychając przy tym ciężko. Wziął pierwszą lepszą płytę CD z regały przy kasie, a następnie podał Rebece. Kiedy zapłacił, wyszedł, rzucając na odchodne krótkie „do widzenia”. 

    Tego dnia, o dziwo był dość spory tłum. Co dziwniejsze byli to głównie mężczyźni przed trzydziestką ubrani w garnitury, jednak bez krawatów czy też much. Każdy kupował płyty klasyk rocka, takich jak Sex Pistols, Queen, AC/DC czy Led Zeppelin. Jedynie tamten natręt sięgnął po Use Your Illusion I Gunsów. Byli jeszcze miłośnicy winylów, ale nie mieli gramofonu. Dlatego dzisiejszy dochód sklepu spokojnie wynosił osiemset dolarów. 

    Gdy trochę się uspokoiło, rozsiadła się w jednym z foteli, puszczając z wieży My Michelle. Uwielbiała głos Axla, który wyróżniał się wśród innych frontmanów. Dla jednych śpiew Rosa to  skrzek wrony, ale dla niej był pełen emocji, szczery. Sam wokalista za czasów swej młodości emanował tak niesamowitą energią, że każdy nowicjusz jeszcze po koncercie nie mógł zebrać szczęki z ziemi. Innych muzyków zepsuły narkotyki, jego woda sodowa. Dlaczego nie urodziła się pod koniec lat sześćdziesiątych albo wcześniej? Ominęło ją tyle wspaniałych widowisk muzycznych.

    Wyciągnęła z torebki paczkę papierosów i zapaliła jednego, od razu zaciągając się dymem. Tak, pet i dobra muzyka to idealna recepta na relaks. Gdyby nie fakt, że na opakowaniu jest napisane „Palenie szkodzi zdrowiu”, to namówiłaby siostrę. 

    Nawet nie zauważyła, kiedy kończyła trzeciego papierosa i wtedy głos Axla wołał: „Everyone needs love. You know that it’s true. Someday you’ll find someone. That’ll fall in love with you”.  Każdy potrzebuje miłości, ojcowskiej, matczynej czy tej partnerskiej. Nawet ten jej prześladowca. Dziwne, że o nim pomyślała. Ale te cztery wersy od razu przywołały dziewczynie obraz mężczyzny. Lekko potargane włosy w odcieniu ciemnego blondu, zadziorny uśmiech, dumna postawa… Największą jej uwagę przykuły jednak jego oczy. Brązowe z domieszką szarego, ale mieniły się dziwną, fioletową poświatą. Ciekawe, ile kobiet już zahipnotyzował tym swoim spojrzeniem. Z pewnością wiele mu uległo, był przecież tak przyst…

    - Jesteś większą idiotką od niego – mruknęła do siebie, odganiając te okropne myśli.

    Miłość  jest tym, o czym marzysz, paląc trzeciego papierosa.

***

    Kiedy tylko siostra wyszła z domu, od razu wygrzebała się spod kołdry i pobiegła do łazienki. Szybki prysznic, balsam do ciała, ciuchy, modelowanie włosów suszarką i lekki makijaż. Ech, co kobiety muszą przeżywać rano, aby wyglądać pięknie, tego nie pojmie żaden umysł mężczyzny, nawet geja. Dziś miała zamiar nadrobić wczorajszą nieobecność  i spędzić w pracy piętnaście godzin. Nie była pewna czy da radę, możliwe, że padnie zaraz po wyjściu z hotelu, ale chciała wszystkim pokazać, że lepszej kelnerki nie znajdą nigdzie. 

***

    Od kiedy tylko w pracy pojawiła się brązowowłosa, Alex uważnie się jej przyglądała. Szybko się pozbierała i na dodatek zmieniła nie do poznania. Co prawda, miała małe potknięcia w postaci zagubionego wzroku, ale szybko podnosiła głowę i z dumą szła dalej, nie zwracając uwagi na komentarze gości. 

     Brunetka nie mogła uwierzyć w tak nagłą metamorfozę Kathleen. Czyżby och wczorajsza rozmowa jej w tym pomogła? Uśmiechnęła się w duchu, chyba powinna zrezygnować z pracy recepcjonistki i zrobić karierę jako motywator. 

    Nie tylko ona przyglądała się nowej kelnerce. Samuele stał gdzieś w cieniu kolumn od godziny, obserwując każdy najmniejszy jej ruch. Był przekonany, że ta szara myszka już nigdy nie pojawi się w jego hotelu, a co dopiero założy strój kelnerki. Zaskoczyła go i to chyba w tym pozytywnym sensie.

     - I co, przestały ci przeszkadzać krótsze nogi i brązowe włosy? – Mężczyzna aż podskoczył, słysząc nad uchem głos swojej asystentki. Przestraszyła go, prawie zszedł na zawał serca.

     - Hmm… ma fajny tyłek. – Uśmiechnął się do niej wrednie, gestykulując kształt pośladków Kath.

     - Ale z ciebie obleśny zboczeniec.

     - A zboczeniec może być nieobleśny?

    Ona jedynie wywróciła teatralnie oczyma. Nikt nie zrozumie przez jakie katusze musiała przechodzić  przy każdej konfrontacji z szefem. Chociaż pyskowała mu jak małolata, a on wielokrotnie myślał o jej zwolnieniu, to nigdy tego nie zrobił. Nie chodziło już nawet o to, że była dziewczyną Michaela. Lubił ją, po prostu. 

    - Od której już pracuje? – zapytał po chwili, spoglądając na swój kieszonkowy zegarek.

   - Od dziesiątej. Mówiła mi, że chce chociaż trochę nadrobić wczorajszy wieczór. Chyba się bała, że jej utnę pensję.

    - „Utnę”? – Spojrzał na nią wyraźnie zdziwiony.

    - Proszę cię, ty nawet nie wiesz, ile twoi pracownicy zarabiają.

    Teraz to on wywrócił oczami i westchnął ciężko. Miała rację, nie interesowały go zarobki zatrudnionych tu osób, bo i tak były niczym przy kwocie, która każdego dnia wpływała na jego konta. 

***

    Wszyscy goście się rozeszli, restauracja została zamknięta. Kelnerzy i kucharze mający nocną zmianę wybiegli stąd w popłochu, aby zdążyć na nocny autobus, została tylko jedna myszka, krzątająca się przy fortepianie. Biały instrument stał na scenie, pośród rozsypanych płatków róż. W świetle wiszących nad nim świec wyglądał bardzo majestatycznie i dostojnie. 

     Kathleen nie mogła się powstrzymać i przejechała opuszkami palców po klawiszach, niechcący naciskając jeden z nich. Głuchy, niski dźwięk rozszedł się po całej sali. Odbił się od ścian i powrócił do uszu szatynki, wywołując na jej ciele dreszcze. Niepewnie usiadła na białym stołku z czarną, skórzaną poduszką i zaczęła grać. Wybrała Wariacje Goldbergowskie, ale grała tylko początkową i końcową arię.

       - Nikogo nie ma, a pani zostaje po godzinach jako pianistka? – Słysząc ten dobrze znany jej głos, wstała gwałtownie i odsunęła się od instrumentu. Nie rozumiała swojej reakcji, przecież to był tylko biznesmen, jakiś gość i pewnie znajomy jej szefa, nikt ważny.

        - Nie pańska sprawa – mruknęła dumnie. Sam powiedział, że została po godzinach, więc nie musiała już być dla nikogo miła. 

       - Tak pani uważa? Jako dobry szef, chciałbym wiedzieć, co moi pracownicy wyprawiają na terenie mojego hotelu. – Na usta mężczyzny wkradł się lekki uśmiech. Wyraźnie podkreślał, co tutaj należało do niego, wywołało to u dziewczyny lekki stres. Czyli już tamtego wieczoru podpadła pracodawcy, a jeszcze teraz zachowywała się jak napuszona laleczka. – Cóż, jest już późno. Zostań Kath u mnie, znajdzie się wolny pokój dla ciebie – dodał po chwili zupełnie rezygnując z oficjalnego zwracania się. 

      Brązowowłosa patrzyła na niego z niedowierzaniem. Była tak zszokowana, że nawet nie zauważyła, kiedy Samuel pojawił się tuż obok. Dopiero po czasie do niej dotarło, co się na tej sali wyprawiało. Bawił się zabłąkanym kosmykiem jej włosów i wpatrywał się w nią tym swoim hipnotyzującym spojrzeniem . Po chwili ujął dłoń dziewczyny i delikatnie musnął ustami jej wierzch.

        - Proszę… szefowi się nie odmawia – dodał cicho lekko zachrypniętym głosem, po czym puścił rękę pracownicy, kierując się następnie w stronę drzwi, a ona… A ona jakby pod wpływem  magicznego zaklęcia, ruszyła za nim.

~*~

No i jest rozdział, cieszycie się? (Michelle sama zaczyna krzyczeć i bić brawo). Ktoś marudził, że mało Rebecci, no to proszę bardzo ^^. 

Przepraszam za akapity, ale spacje na bloggerze raz są większe, a raz mniejsze i robię wszystko na oko :C.

Nie wiem, co jeszcze tu napisać, hm... a, już wiem! Dziękuję bardzo za dwunastu obserwatorów! Co do komentarzy, to jest Was mniej, dużo mniej, ale mało mnie to interesuje. Mam przecież moje ukochane, stałe czytelniczki :). Jesteście cudowne! <3
Tutaj możecie zadawać mi pytania, a tutaj dowiedzieć się czegoś o mnie i posłuchać ulubionych piosenek :).

Ps. Mam małe zaległości u Was, ale to ze względu na brak dostępu do komputera ;c. 

Ps2. Nie wiem kiedy następny rozdział, postaram się jak najszybciej, tak w okolicach szesnastego sierpnia.