Rozdział 2.

     Rozdział zbetowany przez Naele

     Stały na środku skromnego  salonu, rozglądając się dookoła. Pod ścianą znajdowała się skórzana, kremowa kanapa, a tuż przed nią szklany stolik. Gdzieś dalej była klonowa komoda, a nad nią wisiał telewizor.  Nic nie ozdabiało białych ścian, żaden obraz czy zdjęcie.

   - Idźcie spać, jutro po śniadaniu porozmawiamy. Musicie być zmęczone pod…

   - Powiedz tylko, gdzie są łazienki, pokoje i już nas nie ma – przerwała bezczelnie matce Rebecca, wyraźnie zirytowana  tym ckliwym przedstawieniem.

Kobieta jednak nie przejęła się zachowaniem córki. Kiwnęła tylko głową i zaczęła oprowadzać dziewczyny po parterze.  Pokazała im kuchnię połączoną z jadalnią, łazienkę, swoją sypialnię i bibliotekę.

   - Tutaj jest twój pokój, Kate – powiedziała spokojnie, otwierając drzwi do małego pomieszczenia. Było dość jasne, urządzone podobnie jak salon, jednakże brakowało mu telewizora, a stolik został zastąpiony biurkiem. – Dla Ciebie, Rebecco, przygotowałam pokój na poddaszu. Tam masz też łazienkę z toaletą i prysznicem.

   - Nie będę spała ze szczurami! – podniosła głos, rzucając plecak z naszywkami na podłogę.

   - Zaścieliłam łóżko świeżą pościelą, nie miałam kiedy tam posprzątać, ale możesz to zrobić jutro. To będzie twój pokój, urządzisz go sobie jak zechc…

   - Zapomnij! Jak chcesz udawać kochającą matkę, to chociaż się postaraj! – Ponownie jej przerwała krzykiem. Widać było po jej wyrazie twarzy, że nie polubiła matki. Miała do niej ciągle żal za te wszystkie lata i prędko nie miała jej wybaczyć.

       Wpatrywała się w nią wzrokiem pełnym nienawiści do momentu, gdy usłyszała głos siostry.

   - Spokojnie, ja pójdę na poddasze – oznajmiła i wziąwszy swoje torby, ruszyła po schodach na górę.

Podjęcie tej decyzji wiele ją kosztowało, ponieważ miała alergię na kurz i do tego panicznie bała się szczurów, a jak się okazało, jej nowy pokój był w stanie surowym. Brak paneli czy chociażby wykładziny, niepomalowane ściany. Znajdowało się tu tylko małe łóżko i szafa na ubrania. Na szczęście wzięła wcześniej swoje leki, więc jakoś powinna przeżyć noc. Nie miała nastroju na rozpakowywanie, dlatego  wyciągnęła koszulę nocną z kosmetyczką i ręcznikiem, a następnie poszła do łazienki. Nie siedziała tam długo, zaledwie po dziesięciu minutach wybiegła stamtąd, niemalże płacząc. Ojciec wychowywał je jak księżniczki, więc tak nagła zmiana położenia wywołała u niej szok. To co zostanie jej ze spadku po tacie będzie musiała przeznaczyć  na remont swojego nowego gniazdka.

       Wcisnęła walizkę pod łóżko i szybko się położyła, próbując usnąć i zapomnieć o tym, gdzie się właśnie znajdowała.

       Rebecca zaś, w przeciwieństwie do siostry, zdążyła się już rozpakować, a teraz  leżała w gorącej  i pachnącej czekoladą wodzie. Co prawda musiała dzielić łazienkę z obcą kobietą, no ale trudno, jakoś to zniesie. Mimo wszystko było jej żal Kathleen. Nie chciała, aby dziewczyna się z nią zamieniła pokojami. Próbowała tylko zmusić matkę do walki o córki. Wystarczyłoby, żeby powiedziała: „wytrzymaj jedną noc, jutro razem coś z tym zrobimy”. Zabrakło słowa „razem”…wtedy  wszystko byłoby dobrze.

        Po półgodzinnym relaksie wyszła z wanny i nawet się nie wytarła tylko od razu założyła spodenki i koszulkę, a później wróciła do nowego pokoju.  Wytrzepała poduszkę, poprawiła kołdrę i ułożyła się do snu, gdzie jeszcze raz mogła się spotkać z tatą.

 CZTERY LATA PÓŹNIEJ 

       Siedziały na kanapie w salonie, patrząc tępo w podłogę. Nie miały wspólnych tematów, a nawet jeśli, to ich nie znały. Nie było chyba nic bardziej krępującego niż cisza między matką a córkami. Dziewczyny nawet nie próbowały podjąć rozmowy, bo to nie one zarządziły „rodzinne zebranie” po śniadaniu. Dlatego też czekały, aż kobieta wykona pierwszy krok.  

   - Dziewczynki – odezwała się w końcu. – Jesteście już dorosłe, a ja nie będę w stanie utrzymać naszej trójki z jednej pensji. Musicie iść do pracy. – Przerwał jej bezczelny śmiech blondynki, który  jednak puściła mimo uszu i kontynuowała. – Po spłaceniu długów waszego ojca ze spadku pozostało bardzo niewiele i…

   - To są pieniądze taty, my je dostałyśmy, nie ty! Nawet nie myśl, że dostaniesz chociaż pół centa…

   - W takim razie jedzenie kupujesz sobie sama, wodę, gaz i prąd, który zużyjesz też opłacasz z władnych pieniędzy! – Kath z Rebeccą pierwszy raz usłyszały krzyk kobiety, nie były przyzwyczajone do tego. Ojciec czasem podnosił głos, ale to głównie na swoich wspólników, nigdy na córki.

   - Zgoda. Pójdę do pracy, będę płacić za swoje wydatki, ale co ty dasz od siebie? Opiekę?  Miłość? Tego to ja potrzebowałam, mając pięć lat! Nie było cię przy mnie, kiedy miałam pierwsze bóle miesiączkowe i nie mogłam wstać z łóżka! Teraz, gdy jestem dorosła, pojawiasz się znikąd i chcesz stworzyć szczęśliwą rodzinkę? Idź do diabła! – wrzasnęła starsza siostra z płaczem i wybiegła z domu, chwytając w locie swoje zniszczone trampki. Założyła je dopiero za zakrętem głównej drogi, gdzie miała pewność, że nie zobaczy jej ani matka, ani siostra.

        Siedziała jeszcze trochę na chodniku, próbując powstrzymać płynące łzy i wstała, gdy tylko się ogarnęła. Nikt jej nie rozumiał, a Kathleen nawet nie poparła. Dlaczego była taka zgodna? I to jeszcze w takiej sytuacji!? Nie zachowywały się jak siostry, a przecież powinny trzymać się razem.

        Odgarnęła jeszcze swoje blond włosy i ruszyła przed siebie.

        Nie mieszkały w jakiejś biednej dzielnicy - co drugi sąsiad miał porządny samochód, a niemalże każdy domek był wyremontowany. Tylko ich wyglądał jakby przetrwał wszystkie wojny światowe. Czy ta kobieta miała jakiś konkretny powód, żeby tak to wszystko zaniedbać? Mogła chociaż ogrodem się zająć, albo pomalować furtkę, cokolwiek… Nie zrobiła nic.

        Blondynka wędrowała tak przez jakąś godzinę aż w końcu zatrzymała się przed malutką karteczką z napisem „ZATRUDNIĘ EKSPEDIENTKĘ”. Najbardziej jednak ucieszył ją fakt, że wisiała na drzwiach sklepu muzycznego o pokaźnych rozmiarach.

- Moje królestwo – wyszeptała z uśmiechem i od razu weszła do środka.

***

        Wracała właśnie z miejskiej biblioteki, gdzie napisała i wydrukowała swoje CV. W portfelu zawsze miała jakieś swoje zdjęcia, więc z tym akurat nie było problemu. Największy kłopot sprawiało jej wymyślenie, kim chciałaby być. Cóż, w sumie to nie powinna zaprzątać sobie tym głowy, tylko chwytać się każdej pracy, bo przecież tak wiele osób jej nie miało.

        Była już w kawiarni, księgarni i spożywczaku, ale wszędzie chcieli dziewczynę po studiach albo chociaż wysoką blondynkę. Miała zamiar już wracać do domu albo udać się do kawiarenki internetowej, by przejrzeć ogłoszenia, ale ktoś ją trącił i teczka z CV wypadła dziewczynie z rąk wprost w drzwi obrotowe hotelu, którego wcześniej nie zauważyła. Zamiast poczekać aż do niej wróci, weszła w następną przegrodę i wyszła po drugiej stronie. Teraz znajdowała się w ogromnym holu, jednak w ogóle nie zwracała na to uwagi. Czekała tylko aż CV do niej wróci. Czekoladowym wzrokiem obserwowała teczkę, do której po chwili dołączył nieznajomy mężczyzna. Wysoki brunet o niebieskich, przenikliwych oczach podniósł zgubę Kathleen, a następnie ją otworzył i zaczął czytać znajdujące się w niej dokumenty.

   - To moje – warknęła, wyrywając mu teczkę z CV.

   - Spokojnie, mała. – Nieznajomy uniósł ręce , dając znać, że się poddaje. – Jeśli szukasz pracy – zaczął cicho i chwyciwszy dziewczynę za ramiona, obrócił ją w stronę recepcji – to tamta pani powie ci wszystko, co i jak – wymruczał jej nad uchem i po chwili znikł. Kate nawet nie wiedziała, dokąd poszedł, bo gdy się odwróciła, to po mężczyźnie nie było nawet śladu. Postanowiła jednak go posłuchać, więc ruszyła we wskazanym przez niego kierunku.

   - Dzień dobry, szukam właściciela. Ja w sprawie pracy.

W tym momencie spod lady wyskoczyła drobna kobieta o intensywnie zielonych oczach. Jej papierową twarzyczkę otaczała burza czarnych loków. Wyglądała na strasznie roztrzepaną, ale to mogły być tylko pozory.

   - Masz może CV przy sobie? – zapytała swoim dźwięcznym głosem.

   - Tak, ale wolałabym rozmawiać z właścicielem.

   - Nie marudź tylko dawaj – odpowiedziała wesoło, patrząc na Kathleen swoim kocimi oczętami w taki sposób, że ta już bez słowa podała CV. Nieznajoma miała coś takiego w spojrzeniu, co nie pozwalało się jej sprzeciwiać.

   - Kathleen Chapman… lat osiemnaście… ładna, drobna, duże oczy. Trochę niska, ale będzie z ciebie dobra kelnerka – oznajmiła spokojnie recepcjonistka, pisząc coś na komputerze, a po chwili można było usłyszeć dźwięk pracującej drukarki.

   - Usiądź gdzieś sobie, przeczytaj umowę i gdy wszystko będzie dobrze, to podpisz. Tylko szybko, bo na twoje miejsce może trafić jeszcze setka innych dziewczyn.

Brązowowłosa otrzymała po chwili kilkukartkowy plik oprawiony czarną okładką. Kiedy ta kobieta zdążyła to wszystko zrobić? Mogłoby się wydawać, iż był to po prostu  gotowiec, gdyby nie złoty grawerunek na twardej oprawie: UMOWA O PRACĘ KATHLEEN CHAPMAN.

        Westchnęła cicho i wziąwszy jeszcze długopis, usiadła  na sofie nieopodal recepcji. Ona jeszcze nie wiedziała, że zasady gry, które właśnie czytała, a wkrótce miała podpisać, całkowicie zmienią jej życie.

***

   - Cudownie, wyśmienicie, no genialnie! – piszczała podekscytowana brunetka, wpatrując się w nieczytelny szlaczek pod umową. Była chyba szczęśliwsza od Chapman, a to przecież ona dostała pracę marzeń. – Zaczynasz od dziś, wybija godzina dwudziesta, a ty masz być tutaj w roboczym mundurku. Zaprowadzę cię wtedy do restauracji.

   - A skąd mam go wziąć? – Miała oczywiście na myśli strój kelnerki. Jednak ledwo zdążyła wypowiedzieć te słowa, a ciemnowłosa już wcisnęła jej w dłoń wizytówkę krawca.

   - Powiedz, że jesteś od Samuela. Buziaki mała, widzimy się wieczorem! – zawołała jeszcze i wróciła do obsługiwania gości, zostawiając Kathleen samą z myślami i obawami, które wkrótce odpędziła od siebie. Cóż, rozpoczynała nowy etap, mogło być ciekawie.

~*~

Cóż, myślałam, że będzie dłuższe...ups.

Zacznę od sprawy dla mnie najważniejszej, a mianowicie Wasze nowe rozdziały. Wszystko będę ładnie czytać, ale komentować, gdy tylko dostanę się do komputera. Dlaczego?Ano dlatego, że na telefonie blogger robi mi ograniczoną liczbę znaków i mój komentarz wypada tak... blado. Mogłoby się wydawać, że nie czytam Waszych opowiadań, a nie chcę, by to tak wyglądało :C
Dwa. Dziękuję za każdą Waszą opinię pod rozdziałem. Nie będę nikogo oszukiwać, "Nad przepaścią" piszę dla siebie, sprawia mi to ogromną przyjemność, a przy okazji doskonale się w układaniu myśli (tak twierdzi mój polonista). Ale jest mi niezmiernie miło, że ktoś przeżywa to wszystko ze mną i podoba mu się! Czytając Wasze komentarze mam jednego wielkiego banana na ustach C: 
Trzy. Kolejny rozdział jest w trakcie robienia, dlatego proszę o cierpliwość ^^.
Cztery. Mam ogromne zaległości w Waszych opowiadaniach, u niektórych jest to nawet kilkadziesiąt rozdziałów, więc proszę o wybaczenie, kiedyś na pewno skończę i pozostawię ślad pod najnowszym postem.
Koniec ogłoszeń parafialnych. 
DZIĘKUJĘ ZA TO, ŻE PO PROSTU JESTEŚCIE :*
Ps. Wytykane błędy mile widziane.